شاخص قیمت مصرف کننده (CPI) اندازه گیری سطح قیمت کل در یک اقتصاد است. CPI شامل مجموعه ای از کالاها و خدمات خریداری شده است. CPI تغییرات در قدرت خرید ارز یک کشور و میزان قیمت یک سبد کالا و خدمات را اندازه گیری می کند.
سبد بازار مورد استفاده برای محاسبه شاخص قیمت مصرف کننده نماینده هزینه مصرف در اقتصاد است و میانگین وزنی قیمت کالاها و خدمات است.
محاسبه شاخص قیمت مصرف کننده
شاخص قیمت مصرف کننده تغییر در قیمت های فعلی سبد بازار کالاها را در یک دوره در مقایسه با یک دوره پایه بیان می کند. CPI معمولاً ماهانه یا سه ماهه محاسبه می شود. این مبتنی بر الگوی هزینه ای از ساکنان شهری است و شامل افراد در هر سنی است.
بیشتر سری شاخص های CPI از 1982-84 به عنوان پایه ای برای مقایسه استفاده می کنند. دفتر آمار آمریكا آمریكا (BLS) سطح شاخص را در دوره 1982-84 در 100 تعیین كرد. شاخص 110 به معنای افزایش 10 ٪ قیمت سبد بازار در مقایسه با دوره مرجع بوده است. به طور مشابه ، شاخص 90 نشانگر کاهش 10 ٪ در قیمت سبد بازار در مقایسه با دوره مرجع است.
محاسبه شاخص قیمت مصرف کننده
BLS در هر ماه حدود 80،000 مورد را با تماس با خرده فروشان ، مؤسسات خدمات ، فضاهای اجاره ای و ارائه دهندگان خدمات در سراسر کشور ثبت می کند.
بر اساس بررسی BLS ، CPI با استفاده از فرمول زیر محاسبه می شود:
تعیین سبد بازار (سبد نماینده)
سبد بازار با استفاده از اطلاعات دقیق هزینه توسعه یافته است. دولت ها منابع قابل توجهی (پول و زمان) را برای اندازه گیری دقیق اطلاعات هزینه صرف می کنند. منابع اطلاعاتی شامل نظرسنجی هایی است که در افراد ، خانوارها و مشاغل هدف قرار می گیرد.
یک مورد خاص از طریق فرآیند شروع وارد سبد می شود. مثال زیر را در نظر بگیرید که روند شروع نان را توصیف می کند. نوع خاصی از نان با احتمال مستقیم متناسب با ارقام فروش آن انتخاب می شود. سه نوع نان وجود دارد: A ، B و C. A 70 ٪ از بازار نان را تشکیل می دهد ، B 20 ٪ از بازار نان را تشکیل می دهد و C 10 ٪ از بازار نان را تشکیل می دهد.
بنابراین ، احتمال انتخاب نان به عنوان نان نماینده 70 ٪ است. پس از انتخاب نان نماینده ، قیمت آن برای چهار سال آینده کنترل می شود و پس از آن یک نان نماینده جدید انتخاب می شود. این نان هر ماه در همان فروشگاه قیمت گذاری می شود.
استفاده از شاخص قیمت مصرف کننده
- برای خدمت به عنوان یک شاخص اقتصادی: شاخص قیمت مصرف کننده اندازه گیری تورم است که توسط کاربر نهایی با آن روبرو است. این می تواند قدرت خرید دلار را تعیین کند. همچنین یک پروکسی برای اثربخشی سیاست اقتصادی دولت ها است
- برای تنظیم سایر شاخص های اقتصادی برای تغییرات قیمت: به عنوان مثال ، مؤلفه های درآمد ملی با استفاده از CPI قابل تنظیم است.
- هزینه تعدیل زندگی برای افراد دستمزد و ذینفعان تأمین اجتماعی را فراهم می کند و از افزایش تورم در نرخ مالیات جلوگیری می کند.
محدودیت شاخص قیمت مصرف کننده
- شاخص قیمت مصرف کننده ممکن است برای همه گروه های جمعیتی کاربرد نداشته باشد. به عنوان مثال ، CPI-U (شهری) بهتر نشان دهنده جمعیت شهری ایالات متحده است اما وضعیت جمعیت در مناطق روستایی را منعکس نمی کند.
- CPI تخمین های رسمی برای زیر گروه های یک جمعیت ارائه نمی دهد.
- CPI یک اقدامات مشروط برای زندگی است و هر جنبه ای را که بر استانداردهای زندگی تأثیر می گذارد ، اندازه گیری نمی کند.
- دو منطقه را نمی توان مقایسه کرد. شاخص بالاتر در یک منطقه در مقایسه با منطقه دیگر ، همیشه به معنای این نیست که قیمت ها در آن منطقه بیشتر است.
- عوامل اجتماعی و محیطی فراتر از محدوده تعریف شاخص است.
محدودیت در اندازه گیری CPI
- خطای نمونه برداری: خطر انتخاب نمونه مناسب انتخاب نشده است. نمونه انتخاب شده ممکن است به طور دقیق کل جمعیت را نشان ندهد.
- خطای غیر نمونه برداری: خطاهای غیر نمونه برداری شامل خطاهای مرتبط با جمع آوری داده ها و خطاهای مرتبط با اجرای عملیاتی است.
- هزینه های انرژی را شامل نمی شود: یک انتقاد عمده از CPI این است که هزینه های انرژی را شامل نمی شود حتی اگر این هزینه های عمده برای اکثر خانوارها باشد.
قرائت های مرتبط
با تشکر از شما برای خواندن راهنمای CFI در شاخص قیمت مصرف کننده. برای ادامه پیشرفت حرفه خود ، منابع اضافی CFI در زیر مفید خواهد بود:
